Kimilerinin istediklerini yaparak, kiminin nefret ettiklerini yapmayarak, yani biraz kendimizi yok sayarak iyi birer insan olmaya çalışıyoruz. Önceleri iyilik olarak görünen bu davranışlar zamanla zorunluluk haline geliyor olacak ki karşımızdakiler hep bizden beklemeye, kendileri fedakarlıktan bi haber yaşamayı alışkanlık haline getiriyor.

Yani aslında farkındayım her şeyin. İnsanların bencilliğinin. Değer bilmediğinin. Ama yine de diyorum, yine de bu iyiliği hak edenler de var elbet hayatımda. Ya da bir gün çıkacaktır karşıma. İnanıyorum ve bu öyle bir inanç ki ve öyle bir beklenti, tüm yalanları tüm ihanetleri unutturuyor bana.